Böyle var olmanın canı cehenneme

info@haberdukkani.com 16 Eylül 2012 Pazar

Mevsim artık sonbahar ya..

İçim üşüyor.

Bir köşeye çekilip gelip geçen gençlere "şeker" dağıtırcasına nasıl olsa hiç anlamayacakları, birbirini tutmayan "sözcükler" dağıtmak istiyorum.

Hem yaşamla, hem gençlikle, hem de ölümle eğlenircesine..

Güneşe bakar gibi bakıyorum ilk baharın henüz ilk yıllarını yaşayan gençliğe..

Pırıl pırıl, göz alıcı ve enerjikler ama baktıkça ısınacak yerde içim ürperiyor, üşüyorum..

Tıpkı ceset gibiler!

Düşünce üretiminin sınırlı ve kısır olduğu diyarlarda yaşam böyle oluyor demek ki..

Ne gençler mutlu ve umutlu ne de yaşlılar olgun ve huzurlu.

Ne güneş, ne gençlik ateşi, ne de odun ateşi ısıtmıyor insan ruhunu; yaşam buz tutmuşçasına dondurucu bir soğukluk...

Siyah büyük arabalı insanlar, sert bakışlı çehreler, mitinglerde nutuk atanlar, kuytu köşelerde yalvaranlar ve loş ışıldaklı dansinglerde mini minicik şortları ve maskeleriyle kıvırtanlar.. Yatak odalarında arsız bir ahlaksızlıkla paylaşılan parfümlü ve çürük etler..

Hepsi de insan işte..

Ne onlar beni anlayabildiler ne de ben onları..

Adem oğlu var olmanın kızgın çöllerinden geçip giderken, hiç bir kasırganın silemeyeceği derin izler bırakıyor gelecek kuşakların "zeki" kişiliklerine.. Tıpkı çözülmesi güç bulmacalar üretircesine..

Deb-i Dünya tıpkı öksürük salvoları gibi rahatsız ederken insan ruhunu, yaşamın pek de bir kıymeti harbiyesi yoktur aslında..

Böyle var olmanın canı cehenneme doğrusu...