Kim ne anlarsa

info@haberdukkani.com 26 Ocak 2016 Salı

Vefası yok, cefası çok insancıklar arasında yaşama mahküm olduğumuzdan buyana yüzümüz hiç gülmez oldu.

İyi ki sanal alem var, avutuyor ve uyutuyor hepimizi!

Kriminâl dünyalar, ekonomik/politik/siyasal enformasyon bombardımanları, televizyon dizileri, yerel savaşlar ile global buyruklar sarmalında akıp giden zaman ve eriyen hayatlar. Hiçbir iz bırakmayan, hikâyesi olmayan, ezik, silik ve bir o kadar da kadersiz portreler!

Başkalarının umutlarına, olanaklarına ve hikâyelerine sımsıkı sarılmış, meraklı fakat miskin ruhlar, hapsoldukları bedenlerin içinde çığlık çığlığa zulmün acılarıyla başbaşa kalmışlar.

Caddeler birbirlerine düşman insanlarla dolup taşıyor, haneler ıssız birer virane sanki içlerinden Cengiz Han'ın Moğol süvarileri geçmiş; hepsinde hüzün tütüyor, yürekler kanıyor.

2. Dünya Savaşı'nda Hitler Almanyası'na hücüm eden Rus askerleri kadar merhametsiz ve yabancı komşularıyla İstanbul halkının tümü içten içe ağlıyorlar.

Başı boş saatlerde sevda arayanlar şaşkınlar, düştüklerinde muz kabuğuna bastıklarını zannedenler, keramet ehlinin üfürüklerinde çare arayanlar, bugün olmazsa bile bir gün mutlaka diye avunabilen çaresiz kitleler, sendikalarına sırt vermiş, kredi kartıyla borç batağına saplanmış emekçiler, yorgun ve hasta takavütler, mahkeme kapısında avukat bekleyen suçlular, cezaevlerinde af bekleyen mahkümlar, ameliyat masasına yatmış, dünya gözüyle son bir kez cerrahın gözlerinin içine bakan hastalar.. Hikâyesi olmayan ama masum yaşamlar galerisinin kapısı da bir gün açılacak.. İşte o gün, muhteşem hikâyeleri olan kullarına Tanrı merhamet etsin.